Misschien nog wat vroeg om te zeggen, maar ik heb me nog nergens zo thuisgevoeld als in de mad-faculty. De sfeer die er hangt, is moeilijk te beschrijven. Vrijheid, creativiteit, maar ook maturiteit. In plaats van 's avonds meteen naar huis te rijden, blijf ik eerst in de bibliotheek om nog wat werk te doen en dat zegt toch genoeg?
Het grappige aan deze school is dat er een hoop docenten zijn die eigenlijk nog vrij recent afgestudeerd zijn aan de mad-faculty. Het is moeilijk om soms een willekeurig iemand een student of docent te noemen, omdat je praktisch geen verschil ziet behalve bij de oude garde.
Vandaag hadden we voor het eerst designatelier. Een vak wat een beetje de hele CMD cursus in het klein moet voorstellen. Uitdagend concept, maar toch interessant. Nog interessanter maakt het het feit dat dit vak gegeven wordt door 3 docenten die allen thuis horen in de branche en waarbij men zelfs op deze school heeft gezeten.
Ik weet niet waarom, maar van dit soort situaties hou ik. Eén docent gaf vrolijk zijn Playstation nickname als contact-informatie, een andere zijn Steam-account. We werden zelfs uitgenodigd om een potje CoD te spelen. Van deze vorm van laksheid hou ik. Het vak toch serieus nemen, maar alles daarrond dan weer niet.
Dit vak gaat een jaar lang rond het thema Frenkenstein staan. De grens, het extreme, de tegenstellingen, het contrast. Creatief nadenken, net op de grens, misschien zelfs erover.
We gaan het hebben over kunstwetenschappers, het creatieve van een genie, hoe shock mensen aantrekt. Enkele theorielessen, maar vooral praktijk. Vooral het voorstellen in één minuut was vandaag plezant maar ook een uitdaging omdat we er nog géén 10 minuten voor kregen en het met een object moest gebeuren.
Dat is net wat hier centraal staat. Als designer alle limits kunnen loslaten en met de flow meegaan. Want de creativiteit die je bereikt wanneer je geen limitaties hebt, dat is de beste creativiteit die je kan hebben.